Iste bugun hayat yine guluyor bana. Ben sevdikce her sabah acan bu gunesi o da dustugumde kendi elleriyle ayaga kaldiriyor beni. Bugun bana bir cicegi koklamayi ogretiyor ve en son ne zaman delicesine sevdin kosmayi ve yurumeyi diye soruyor. Insanin olmuyor pek vakti hayati hayat yapan seylere dokunmak icin. Ve belki de baska hayatlara dokunmayi duslemeden once ilk kendi hayatimiza dokunmaliyiz dedirtiyor. Cunku sen dokunmadikca bir agaca, korkmadikca yagmurun altinda islanmayi ve sevmedikce kendini, hayat sana kendinden hediyeler vermez ve baska bir beden dokunmak istemez sana. Sen sevmedikce kendini, baska bir ruh sevmez seni daha. Ve hayat, hediyesini sen ona dokundugunda verir. Sen, sen olduktan sonra dokundugunda..